เพื่อลูก..พ่อแม่ทำได้ทุกอย่าง

          ตอนที่ยังไม่เกษียณอายุราชการ พ่อกับแม่ ซึ่งหมายถึงผมกับภรรยาจะดูแลลูกทุกคน โดยส่งเสียให้ได้รับการศึกษาเล่าเรียนจนลูกจบชั้นสูงสุดตามที่ลูกต้องการ

          พ่อแม่เบาใจและรู้สึกสบายใจ ตลอดจนมีความสุขที่ลูกไม่เกเร มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ คือมีหน้าที่เรียนก็เรียนไปตามศักยภาพ ความรู้ความสามารถ ขอเพียงมุ่งมั่นให้จบการศึกษาให้ได้ตามช่วงเวลาที่หลักสูตรเขากำหนด

          พอเรียนจบกันหมด วันนั้นรู้สึกว่าโล่ง โปร่ง เบาสบาย ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลหรือหนักใจอีกแล้ว

          แต่ก็นั่นแหละ สุขใจไม่ได้นาน ต่อมาก็ต้องมานั่งลุ้นต่อไปว่า เขาสองคนพี่น้องจะสอบบรรจุเป็นข้าราชการครูได้หรือไม่...ต้องคอยเตือนและเคี่ยวเข็ญ ว่าอย่าทิ้งตำรับตำรา งานมิได้หาได้ง่ายๆ อยากได้ก็ต้องลงทุน ถ้าหากจะต้องลงสนามสอบแข่งขัน

          ผมกับลูกชายผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว อย่างสวยงาม แม้จะต้องแลกมาด้วยความมานะพยายามอย่างถึงที่สุด เมื่อส่งลูกถึงฝั่งกันหมด...ผมก็ได้เวลาพักผ่อนจริงๆจังๆเสียที

          ผมคิดว่าน่าจะหมดหน้าที่ที่จะต้องดูแลลูก เพราะมีความรู้สึกว่า เขาก็โตๆกันแล้ว

          แต่แทบไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ผมกลับมีหน้าที่มากกว่าเดิม เป็นที่ปรึกษาในทุกด้าน ทั้งงานวิชาการ งานวางแผนครอบครัว และการเงินการคลังของลูกทุกคน

          สุดจะภูมิใจในตนเอง ที่ทำหน้าที่พ่อกับแม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ เกินความคาดหมายแล้วกระมัง ทุกวันนี้เงินเดือนของลูกไม่เคยพอใช้ ผมเข้าใจเป็นอย่างดี

          ไม่ต้องรอให้เขาทั้งสองต้องร้องขอ เพราะผมรู้ว่าถ้ายังเงินเดือนน้อยอยู่อย่างนี้ ชีวิตจะมีค่าอะไรบ้าง ต้องจ่ายอะไรบ้าง แม้ว่าเขาทั้งสองจะประหยัดแล้วก็ตาม

          ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาสังเกตพบว่าลูกๆจะทำงานกันอย่างคล่องตัว ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สะดวกสบายกว่าเมื่อก่อน พอเรารู้เราเห็นก็พลอยมีความสุขไปกับเขาด้วย

          “พ่อครับ ผมอยากได้รถใหม่” ลูกคนเล็กเปรยๆขึ้นมา

          ก่อนหน้านั้นก็เคยบ่นว่า รถพ่อที่ให้ใช้นั้น เป็นรถเก๋งเก่าแล้ว ต้องซ่อมบ่อย อีกทั้งขนปุ๋ยขนกล้วยและบรรทุกข้าวของไม่ค่อยได้ ลูกชายต้องทำงานเกษตรช่วยโรงเรียน จึงอยากได้รถปิคอัพ

          “งั้นก็เอารถพ่อไปขาย แล้วพ่อจะดาวน์รถคันใหม่ให้เป็นชื่อของลูก พร้อมจะส่งงวดให้ด้วย” ลูกชายยิ้มกริ่ม แต่พ่อมีข้อแม้ว่า “พ่อจะออกรถแบบที่นั่งได้ ๗ คนนะ” ทำไมล่ะครับ  ลูกชายถาม

          ลูกจะได้พาพ่อกับแม่ และพี่ชายพี่สะใภ้ไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตากันบ้าง ดีไหม” 

          “ได้ครับ” ลูกชายรับปาก

          นี่แหละ เพื่อลูกแท้ๆ พ่อแม่ทำได้ทุกอย่าง แต่อันที่จริงก็ทำเพื่อตัวเองด้วย ผมเริ่มจะขี้เกียจขับรถเองแล้ว และที่สำคัญ ก็อยากจะบอกลูกด้วยเหมือนกันว่า ทำงานช่วยโรงเรียนขนาดนี้ หากจะขนปุ๋ยขนไก่บรรทุกหน่อกล้วยหรือจิปาถะอื่นใด ใช้รถโรงเรียนบ้างก็ได้นะ...

          รถของลูกก็ควรจะเป็นส่วนตัวบ้าง มิใช่นำไปใช้แต่ราชการเท่านั้น

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑  พฤษภาคม  ๒๕๖๗